Szybkość transmisji jest zwykle postrzegana w kategoriach rzeczywistej szybkości transmisji danych. Jednak w przypadku większości transmisji szeregowych dane stanowią część bardziej złożonego formatu ramki protokołu lub pakietu, który zawiera bity reprezentujące adres źródłowy, adres docelowy, kody wykrywania i korekcji błędów oraz inne informacje lub bity kontrolne. W ramce protokołu dane nazywane są „ładunkiem”. Bity niebędące danymi są znane jako „narzut”. Czasami narzut może być znaczny — do 20% do 50% w zależności od całkowitej liczby bitów danych wysyłanych przez kanał.